Af en toe krijg ik eens een hint van een van mijn lezers. Johan De Beule tipte mij begin januari over tante Jo, 85 lentes en nog erg lucide én met een mooi verhaal. Mijn nieuwsgierigheid was onmiddellijk gewekt. José woont in de Stokstraat in een huis waar je voorbij bent zonder dat je het weet. Ik kreeg direct een ‘ja’ op mijn vraag en enkele dagen later trok ik op interview. Zelden iemand van die leeftijd geïnterviewd met zo’n olifantengeheugen. Om jaloers van te zijn!
Roots
Mijn verhaal, steekt José van wal, begint op 4 januari 1931. Ik ben geboren in een klein huisje hier in de Stokstraat. We hadden maar twee kamers: beneden een keuken-eetplaats en boven één slaapkamer.  Mijn vader was Emiel Van Driessche en die werkte tot Goossens in de jute. Dat moet erg ongezond werk geweest zijn, want mijn vader had een stoflong en iedere winter zat hij twee, drie maanden thuis met een chronische bronchitis. Zijn laatste jaren werkte hij bij de groendienst van de gemeente en ondanks zijn zwakke gezondheid is hij toch nog 82 jaar geworden.

Mijn moeder was Clementine Certyn, één van de 12 kinderen van Staf Certyn, die gekend was als een slechte frank, lacht José. Mijn grootvader had twee beroepen: boer en bieruitzetter. In het land achter den Tuymelaer pachtte hij grond waarop hij boerde. Het bier dat hij verkocht was tafelbier van brouwerij Moortgat en dat werd geleverd in vaten van een hectoliter (100 l). Twee van mijn tantes werkten in de bierstekerij. De ene spoelde de flessen en de andere tapte het bier op flessen. Twee nonkels voerden het bier uit, maar enkel bij boeren en burgers. Mijn grootvader wou niet leveren aan cafés, want dan moest hij de mensen in de cafés trakteren en dan was het sop de kool niet meer waard. Mijn moeder was huisvrouw, maar ging thuis bij haar moeder nog veel helpen. Ook ik heb als kind nog koeien gewacht in de Paradijzen en aan de Lokerenbeek.

Ik heb een zuster en een broer, gaat José verder. Ons Jeanne is geboren in 1933 en zij is jammer genoeg gestorven in november 2014. Mijn broer André is tien jaar later op de wereld gekomen, in 1943. Dat was ene voor de zegelkes werd er altijd in de familie verteld, want als je zwanger was kreeg je in de oorlog dubbele zegelkes waar je brood of meel mee kon kopen.

Het gezin Van Driessche in 1942

Het gezin Van Driessche in 1955

Ik trok mijn stoute schoenen aan en trok naar Antwerpen. De directrice van de school bekeek mijn papieren en zei ronduit: ‘Juffrouw, je hebt veel moed dat je dit aan durft. Ge kunt proberen’. Van een meester van de gemeenteschool kreeg ik een aantal boekjes en begon te studeren dat de stukken er af vlogen: aardrijkskunde, geschiedenis, natuurkennis, Frans… Met 200 kandidaten namen we deel aan het examen en er waren er negentig geslaagd. Ik was er bij, zegt José, maar er werden er maar 30 aangenomen en daar ving ik bot. Ik bleef dus maar verder werken.

Allez, zei mijn vriendin bij de Kajotsters, waarom probeer je niet ergens anders binnen te geraken. Dat geld kan nu toch echt niet het probleem zijn.

O.L.Vrouwkliniek en Sint-Augustinus-Verpleegsterschool in Aalst

De materniteit in de O.L.Vrouwkliniek in Aalst

Ik had in die tijd nog een bijverdienste. Mijn tante Albertine maakte manshemden en bij haar kon ik aan de slag. Als ik ’s middags van de fabriek thuiskwam, ging ik bij haar hemden stikken en zo verdiende ik een aardige cent. Van mijn moeder mocht ik dit geld houden, wat ik op de fabriek verdiende heb ik altijd thuis afgegeven. Zo had ik toch een spaarpotje. Ik trok naar het Onze-Lieve-Vrouwziekenhuis in Aalst en daar werd ik direct aanvaard. Het heeft dan nog een tijdje geduurd vooraleer ik kon starten, want ik moest in Brussel op het ministerie mijn papieren van mijn maturiteitsexamen gaan afhalen en ook nog een aantal inspuitingen krijgen voor ik aan de slag kon. Op 4 november 1953 was het eindelijk zover.

Ik was bijna 23 toen ik aan mijn studies van verpleegster begon. Dat eerste jaar was niet simpel. Ik moest om te beginnen twee maanden inhalen. We hadden meer praktijk dan theorie. In de voormiddag werkten we van 7 tot 12 in de kliniek, na het middageten hadden we twee of drie uur les, gegeven door de dokters die in het ziekenhuis werkten en nadien was er de avonddienst van 5 tot 7. Als je nachtdienst had, moest je paraat zijn van 22 uur tot 2 uur of van 2 tot 6 uur ‘s morgens. En dan moest ik ook nog studeren.

Dat eerste jaar geraakte ik met de hakken over de sloot, maar in het tweede en derde jaar was ik telkens glansrijk geslaagd. In het ziekenhuis werkten enkel zusters en studentes. Die zusters hadden onmiddellijk in het snotje dat ik van aanpakken wist. Ze schakelden me al snel in voor van alles en nog wat. Als ik er een maand was, mocht ik al spuitjes geven. Ik was er echt graag gezien.

Na mijn opleiding had ik nog graag een extra jaar gedaan voor vroedvrouw, maar in Aalst wilden ze me heel graag houden. Ze stelden me voor dat ik op materniteit mocht gaan werken en zo hebben ze me over de streep getrokken, zegt José. Bij die pasgeborenen en die moederkes, dat was echt mijn ding. Na zeven jaar werd ik zelfs verantwoordelijk voor de gang, maar twee jaar later kwam er een pas afgestudeerde zuster die de leiding van me overnam. Ik mocht op materniteit blijven, maar de directrice verwittigde me dat die zuster geen gemakkelijke was en dan ben ik overgestapt naar heelkunde. De laatste twee jaar heb ik enkel nachtdienst gedaan op vrijdag en zaterdag.

Verliefd – Verloofd – Getrouwd

De jongens hebben me nooit erg veel geïnteresseerd, bekent José. In mijn tweede jaar verpleegster heb ik eventjes kennis gehad met een jongen van de Kajotters. Heel veel zagen we elkaar niet, want ik kwam maar om de veertien dagen naar huis. Op zaterdagmiddag mochten we vertrekken, maar we moesten op maandagmorgen al om 7 uur op post zijn. We schreven elkaar brieven en op een keer zei hij dat als we zouden trouwen, ik best thuis bleef. Dat zinde me hoegenaamd niet, zegt José, en ik heb daar onmiddellijk een komaf mee gemaakt. Tot mijn dertigste ben ik een oude vrijster geweest, lacht ze.
Toch ben ik van straat geraakt. In augustus werd er een jongeman bij ons geopereerd en ik heb hem verzorgd, net zoals ik andere patiënten verzorgde. Met oktoberkermis ging ik met vriendinnen dansen in Het Anker en plots stond hij ook daar. ‘Wat kom jij hier doen?’ vroeg ik hem verbaasd. ‘Ik kom je eens bezoeken’, antwoordde hij. Paul Ottoy heette hij. Hij woonde in Erembodegem en werkte in een kousenfabriek in het Limburgse Halen. Tien maanden later, op 4 augustus 1962 zijn we getrouwd.

Ik kon het erg goed vinden met dokter Van Cauteren. Hij kon me alles vragen en net zoals hij deed ik veel dingen voor de paus: bloeddruk meten, briefkes laten schrijven en bezorgen… zodat oude mensen met een klein pensioentje geen extra visite moesten betalen.

Den doktoor zag me graag en hij kon me niets misvragen, gaat José verder. Toen hij in de periode 71-76 OCMW-voorzitter was heeft hij me twee keer gevraagd een verpleegster te vervangen die in zwanger-schapsverlof ging. Dat was naast mijn praktijk een hele opgave, maar ik heb het toch gedaan omdat hij het vroeg. Toen hij me dat een derde keer vroeg, heb ik er feestelijk voor bedankt, een combinatie van de twee was echt niet te doen. In augustus 1978 is dokter Van Cauteren gestorven.